Պոլսահայ գործարարների համար այնքան էլ լավ ժամանակներ չեն: Այս մասին Ռադիոլուրի հետ զրույցում ասել է «Ակօս» շաբաթաթերթի հայերեն բաժնի խմբագիր Բագրատ Էստուկյանը: Նա միաժամանակ նշել է, որ պոլսահայ գործարարները վախի մեջ են: Նրանք Հայաստանի քաղաքացիություն ստանալու դիմումներ են ներկայացնում կամ ցանկություն հայտնում: Պատճառը մեկն է«եթե այստեղ վտանգ լինի, գան ու Հայաստանում ապրեն: Այդ մտավախությամբ են նրանք Հայաստանում տուն ու կալվածք գնում, որ ապահով լինեն»: Նրանք, սակայն, չեն պատրաստվում այստեղ ներդրումներ կատարել:
Ստամբուլը շատերի համար երազանքի, մի մասի համար էլ պարզապես ապրելու և աշխատելու քաղաք է: Տարբեր հաշվարկներով՝ ամեն օր այս քաղաքում միայն 2 մլն մարդ աշխատանքի է դուրս գալիս: Մյուս՝ 18 մլնը՝ պարզապես ապրում են մեգապոլիսում: Հսկա այս քաղաքում դարեր շարունակ ապրել ու աշխատել են նաև հայեր: Իրենք իրենց, ինչպես նաև մենք՝ ոչ թե ստամբուլահայ, այլ պոլսահայ ենք անվանում: Դարեր շարունակ պոլսահայ ոսկերիչները, գորգագործներն ու ոչ միայն հայտնի էին իրենց յուրօրինակ աշխատանքներով ու փառքով: Այսօր էլ Ստամբուլում, իսկ որ մեզ ավելի հոգեհարազատ է՝ Պոլսում մեր հայրենակից տեղացիներն աշխատում են ու ինչպես իրենք են ասում սոված չեն ու չեն մուրում:
«Ակօս» շաբաթաթերթի հայերեն բաժնի խմբագիր Բագրատ Էստուկյանը Ռադիոլուրի հետ զրույցում նշում է՝ այժմ լավագույն ժամանակները չեն պոլսահայ գործարարների համար: Այս փուլում ավելի շատ կարող ենք պոլսահայերի դժվարությունների, քան հաջողությունների մասին խոսել:
Առաջ ավելի հարուստ պոլսահայեր ունեին, ու նրանց միջին խավի կենսամակարդակը ավելի բարձր էր, գնելու կարողությունն ավելի բարձր էր, քան այսօր: Դժվարությունները մեզ զրուցակիցը պայմանավորում է պոլսահայ գործարարաների՝ ժամանակին անհամընթաց քայլելու անընդունակությամբ:
«Այստեղ պոլսահայերի կարևոր մասը ոսկերիչներ, տեխնիկներ, ինքնաշարժ նորոգողներ էին, շատ լավ վարպետներ ունեինք, որոնք այսօր անգործության են մատնված՝ ներառյալ ոսկերիչները, քանի որ համակարգը փոխվեցավ: Այստեղ չկրցան հարմարվիլ, աշխատում են հին հասկացողությամբ: Ոսկերիչ հայ վարպետը գիտե բարդ կազմություն ունեցող մատանին առանձին աշխատանքով սարքել, հիմա այդ աշխատանքը մեքենաներն են անուն մի անգամ՝ հազար անգամ ձուլելով: Մրցունակ չկրցան ըլալ, ճկուն չեն»:
Մրցունակ չլինելուն ավելանում է նաև թուրքական միջավայրն ու ամեն վայրկյան սպառնացող վտանգները: Գործարարներն իրենք էլ են փաստում ՝ Թուրքիայի ախորժակը զսպում է ԵՄ-ին անդամացելու ցանկությունը, այս փուլում երկիրն ավելի հանդուրժող է:
Վախի ազդեցության մասին նաև «Ակօս» շաբաթաթերթի հայերեն բաժնի խմբագիր Բագրատ Էստուկյանն է խոսում:
«Նրանք վախի մեջ են, համատարած քաղաքացիության դիմումներ են գրում, որ եթե այստեղ վտանգ լինի, գան ու Հայաստանում ապրեն: Այդ մտավախությամբ են նրանք Հայաստանում տուն ու կալվածք գնում, որ ապահով լինեն»:
Էստուկյանը միաժամանակ նշում է, որ պոլսահայ գործարարները չեն ցանկանում Հայաստանում ներդրումներ կատարել, բիզնեսն այստեղ զարգացնել: Հեռվից հայրենիքը սիրելը կամ դպրոց վերանորոգելը Բագրատ Էստուկյանը չի հասկանում:
« Օգնելը ապուշություն է, եթե արտադրող մարդ է, որոշ արդյունքի մը հասած է, ես ավելի լավ է, որ Հայաստանին մեջ ապրի: Եթե դրա փոխարեն դպրոց պիտի վերանորոգի, ում է պետք: Մտածողության խնդիր է, ոչ թե Հայաստանեն դրամ շահեն, այլ՝ օգնեն Հայաստանին»:
Ինքը՝«Ակօս» շաբաթաթերթի հայերեն բաժնի խմբագիրը կարծում է, որ Հայաստանին օգնելու համար պետք է այստեղ ներդրումներ կատարել, բիզնեսը զարգացնել: Գործարարների մի մասը դեռ լռում է: